Deze sportieve ochtend begon aan een strandje bij Vlietland. De TriPT-studio vlag wapperde al enthousiast heen en weer.
Ik ben nogal groen in de triathlon wereld (train voor mijn eerste race) en ontmoette deze groep mensen voor het eerst. Het voelde als een warm bad. Allemaal aardige mensen. Een van deze mensen liep rond met een gigantische fotocamera. Dit moet de beroemde fotograaf zijn waar Paul het altijd over heeft. Ook vloog er een drone boven ons. De foto’s en het filmpje die we inmiddels hebben gezien liegen er niet om. Echt prachtige beelden.
Na onszelf in wetsuits gehesen te hebben en waren voorzien van een geel of roze badmuts van Tri-PT Studio betraden wij het water. Sommigen met enige vrees omdat er geruchten rondgingen over hongerige meervallen in ons trainingsgebied. Wat zou betekenen dat we wellicht niet met hetzelfde aantal atleten het water uit zouden komen als dat we erin gingen. Of niet met hetzelfde aantal ledematen per persoon. Maar ja, het leven is niet zonder risico’s dus toch maar het water in.
Zwemmen in open water is niet hetzelfde als in een zwembad. De twee grootste verschillen:
1: in open water zie je niks. En als je al iets zou zien, dan zag dat iets jou vast eerst.
2: geen rechte lijn op de bodem die je kan volgen.
Michiel demonstreerde daarom twee manieren waarop je kan kijken waar je naartoe zwemt tijdens de borstcrawl in open water. Laag-kijken of hoog-kijken. Het zag er heel soepel en makkelijk uit. In tegenstelling tot wanneer je het zelf probeert. In mijn geval tenminste.
Ook hebben we geleerd hoe je op verschillende manieren zo efficiënt mogelijk om een boei heen kan zwemmen waarbij je je buurman op professionele wijze ontwijkt of aan de kant duwt. Heel indrukwekkend om te zien. Ook dit hebben we geoefend. Waarbij Paul fungeerde als extra boei terwijl hij een perfecte imitatie deed van een meerval.
Omdat zwemmen in een groep, zoals tijdens een triathlon, anders is dan zwemmen alleen, hebben we tenslotte nog geoefend met heel knus op elkaar zwemmen. En in elkaar… En door elkaar…
Kortom: Het was leerzaam en vooral heel erg leuk!
Na een uurtje in het water was het tijd voor de runclinic van Concetta.
Enigszins opgelucht op het droge omdat ik me op hardloopschoenen als een vis in het water voel, in tegenstelling tot het nog wat onwennige meer, liet Concetta ons de fijne kneepjes van het hardloopvak zien.
Van de voordelen die een goede arminzet kan bieden tot een cadans met snelle pasfrequentie. Het lijken kleine details maar zoals in alle drie de triathlon elementen ligt het geheim juist in die nuances. Want met een armslag van 25 per minuut in het water, een trapfrequentie van 80 per minuut op de fiets en een pasfrequentie 180 op de weg maken juist al die tips van Michiel, Paul en Concetta het grote verschil in een urenlange race.
We sloten de ochtend af op het gezellige terras van restaurant de Waterfront. De onmisbare derde helft…
Heel erg bedankt voor de organisatie en gezelligheid.
Mirjam Graat
