Denk je dat triatlon, en dan vooral de langere afstanden, voorbehouden zijn aan de profs? Je hebt het helemaal mis. Ik ben het bewijs dat je je gezin, je werk en zelfs je sociale leven kunt combineren.
Nadat ik eind 2020 terug naar Nederland verhuisde en hoopte dat er na de Covid-pauze weer wat evenementen op schema zouden komen, begon ik erover na te denken om IM nummer 3 te proberen. Ik hou van de geplande training, het proces en de vooruitgang. Ik weet dat een IM finishen mogelijk is, vooral als je er klaar voor bent. De voorbereiding brengt wat opofferingen met zich mee, en daar moet je je bewust van zijn als je de rode loper wilt halen.
De zoektoch naar een Iron Man
Begin 2022 begon ik te zoeken naar een IM die bij me zou passen. Ik wilde dat het voor de zomervakantie zou zijn (ik wist dat dat veel binnentraining betekende in de eerste maanden vanwege het weer) en mijn fietskwaliteiten kennende had ik eindelijk een vlak parcours nodig. Dus vond ik een makkelijke 😉 IM in Hamburg in het eerste weekend van juni. Sommige mensen zouden zeggen dat het vroeg in het jaar is, maar het was genoeg tijd om wedstrijdklaar te zijn.
Ik had een coach nodig. Hoewel ik Australische PT-kwalificaties heb, wist ik dat ik geen ervaring had met het schrijven van een tri-training, het berekenen van de belasting… Het is zo’n opluchting om dit aan iemand anders over te kunnen dragen. Ik vroeg Paul of hij een passende coach had binnen zijn Tri-PT coaches team.
Ik had iemand nodig die mijn haat-liefde verhouding met de fiets accepteert en dat de weekenden niet alleen voor lange trainingen zijn, maar ook voor familie en vrienden. Het is makkelijker voor mij om een dagelijkse training van 2 uur in te passen dan een sessie van 6 uur op zaterdag of zondag. Ik ben ook een diepvries dus verwacht niet dat ik onder de 10 graden ga fietsen of een OWS doe in minder dan 15 graden. Het bleek dat Michiel begrip had voor mijn situatie en verwachtingen.
In de intake-afspraak maakte hij aantekeningen over mijn eerdere ervaring, sterke en zwakke punten en de pret kon beginnen. Ik ben een vroege vogel dus een groot deel van de training is al gedaan voordat de familie wakker was, sommige trainingen konden worden gedaan tijdens het sporten van de kinderen, sommige woon-werk verkeer werd op de fiets gedaan om de km’s er in te krijgen – met een beetje fantasie kun je alles in 24 uur passen.
Ik ken mijn grenzen, maar toch ben ik behoorlijk ambitieus en wilde ik mijn familie en vrienden niet teleurstellen. Vorige week gingen mijn zenuwen tot het uiterste. Zaterdag kon je me zien huilen, maar volgens de e-mail die alle atleten een dag voor de race ontvangen is het normaal om angstig te zijn, de adrenaline hoort bij het spel.
De race week
De raceweek begon met koud regenweer en een enorme daling van de watertemperatuur. Hoewel de voorspellingen er veelbelovend uitzagen, was de watertemperatuur op donderdag slechts 15 graden. Gelukkig kon ik zondagochtend diep gaan in 19 graden water. Met 2000 andere atleten was sighting niet al te ingewikkeld – ik volgde gewoon degenen voor me en na 1:21 bereikte ik eindelijk de helpende hand van een vrijwilliger die me uit het water sleepte. Ik heb 11 min in de overgang doorgebracht – ik heb geen koffie gedronken – het was bijna 1 km lang plus ik besloot me voor elke etappe om te kleden. Op mijn verzoek had Michiel niet veel lange ritten gepland in de voorbereidingsweken.
Mijn langste trainingsrit was 135 km (5:15), één rit van 4:30 en al de rest was korter, dus ik was een beetje bang voor hoe ik de positie op de fiets zou aanpakken, maar het ging beter dan ik zelfs maar kon dromen. De combinatie van mooi weer, consequente training en gejuich deed me versteld staan. Ik legde 180 km af in 6:07, gemiddeld 3-4 km/uur sneller dan al mijn trainingsritten (het kon me niet schelen dat ik door 90% van de atleten werd ingehaald; er was tenminste geen risico dat ik een drafting penalty zou krijgen). Op km 15 verloor ik een van mijn bidons (niet zo erg) en op km 25 mijn speren, maar ik nam het risico en ging door. Terug in de extreem lange overgang voelde ik dat ik mijn benen op de fiets liet liggen. Snel wisselen en naar het gedeelte dat ik altijd als mijn kracht beschouwde. Ik zou liegen dat ik het geweldig vond en gewoon genoot. Op sommige foto’s zie je hoe ik heb geleden, maar de familie ter plaatse, de sfeer, de muziek, motiverende motto’s hebben me er doorheen gesleept (en cola en red bull die ik letterlijk alleen in wedstrijden drink).
Je gelooft het misschien niet, maar ik wist tot aan de finish niet wat mijn eindtijd zou zijn. Ik wist dat ik een enorme PB zou hebben, en dat was genoeg voor mij. Ik kon het niet geloven toen ik een sub 12 tijd zag. Die 30 seconden op de rode loper maken het allemaal de moeite waard, je vergeet alle pijn en voelt je gewoon ongelooflijk geweldig.
Mijn IM-campagne was relatief kort met zo’n 18 weken, maar ik werkte consequent, de training was op maat gemaakt en voor het eerst voegde ik een krachttraining toe (dat was de enige training die ik met een groep deed – ik hield van de donderdagavondsessies met de Tri-PT leden, dat was mijn trainingshoogtepunt van de week).
Als je nog steeds moeite hebt om IM of een kortere afstand te proberen – je weet niet waartoe je in staat bent totdat je het probeert en met wat vastberadenheid en de juiste trainingsbegeleiding is alles mogelijk.
