Al jaren wilde ik zo graag een marathon onder 4 uur lopen, maar het lukte me maar niet, ik bleef steken bij 4:07 in 2014. Er was geen progressie meer, eerder achteruitgang.

Dit voorjaar is Paul mij gaan coachen. Ik kreeg een pittig schema, maar merkte dat het stevige trainen wel zijn vruchten afwierp: ik werd sneller. Ik deed ook (braaf) krachttraining. Paul coachte mij rustig: als ik de voor mijn gevoel torenhoge intervalsnelheden niet haalde, of een loop ging niet lekker, dan kon dat gewoon besproken, en ik kon trainingen omplannen als het werk een training niet mogelijk maakte. Ik mocht altijd vragen stellen, Paul bekeek hoe ik het deed via een handig programma en ik kreeg feedback, als ik het goed deed, maar ook tips waar ik op moest letten. Paul keek in die zin echt naar me.

Toen ik tegen het eind een training met 10 pittige intervallen (op tempo!) had gedaan, mailde Paul en zei: ik denk dat het er in zit. Hij beloofde geen gouden bergen: het moest kloppen op de dag zelf zei hij.

Ik geloofde zelf eigenlijk (na al die jaren) niet dat het ècht zou lukken, maar ik ging het nu wel echt proberen! Achter de pacer aanhangen (bijblijven! niet wegzakken!) maar na de 23 km maakte ik me los en ging in een ontspannen tempo voor de pacer uit lopen, dat was prettiger. Ik voelde me nog steeds goed, maar ik wist: het kan zelfs de laatste 500 meter nog misgaan! Pas tegen het eind begon ik het te geloven.

Het werd 3:58:25!!! Naast mij werd iemand op een brancard afgevoerd, en veel lopers liepen mank of strompelden. Gek genoeg voelde ik me eigenlijk gewoon prima. Niet zwaar gehad, niet misselijk geweest, geen pijn gehad, niet hebben willen rusten, geen man met de hamer – ‘kiplekker’ appte ik aan het thuisfront. Ik had denk ik echt heel goed getraind, voelde me beter dan na marathons die ik veel langzamer gelopen had.

Wat een fantastisch gevoel! Wat een feest!

Is het een ‘bucketlijst’-gevoel, of dat je iets toch hebt bereikt waarvan je dacht dat dat niet voor jou was weggelegd? Vooral het laatste denk ik.