Na 3 jaar geen marathon te hebben gelopen, wegens corona en allerlei blessures die ineens opkwamen na mijn 40e, liep ik weer eens de Rotterdam Marathon. In het najaar was ik zelf fanatiek aan de slag gegaan met een oud trainingsschema dat ik nog had. De conditie groeide en alles leek goed te gaan, tot ik begin december opnieuw last kreeg van een hamstringblessure. Ik kan dan in een behoorlijk negatieve spiraal komen, maar aangezien ik nog 2 (mijn eerste) halve triathlons in de planning heb dit jaar, besloot ik om vanaf januari het trainen bij @Tri-PT Studio/Concetta weer op te pakken. Want voor hardlopen kan ik mijzelf wel motiveren, maar fietsen en zwemmen heb ik toch echt wat richting (lees: schop onder mijn kont) nodig.
Dus ondanks de hamstringpijn aan de slag. Ook naar een sportfysio, sportmasseur, voedingssupplementen. Als het lopen even niet volop kan, dan maar proberen voor de rest er alles aan te doen. De trainingsschema’s waren weer heerlijk. Rustige herstelfietstochtjes, langere duurritten, loopjes naar wat ik kon (uiteraard wilde ik veel meer) en intervallen op de Tacx met FirstDates op de tv (hey, iedereen heeft zo zijn quilty pleasure). De blessure ging langzaam de goede kant op. Maar dusdanig langzaam dat ik tot 4 weken voor de marathon geen langere afstanden had gelopen dan 14 km. Wel trainde ik gemiddeld zo’n 7 uur per week met fietsen erbij. Concetta vroeg hoe ik erin stond mbt de marathon en we besloten de kilometers wat op te bouwen en maar zien of ik dan zou starten (ik had hem in mijn hoofd al afgeschreven, maar kan wel genieten van lange duurlopen). Dus nog 3 x een 20+ km gelopen. 3 weken voor de marathon, toen ik een heerlijke duurloop had gedaan, belde ze: die marathon ga jij natuurlijk gewoon makkelijk doen! ‘Tuurlijk’, dacht ik, zou ik ook zeggen als coach. Maar ik ben gewend duurlopen van 30+ km te maken in de voorbereiding, dus ik zie het wel op het laatste moment of ik ga starten. Na een ‘leegloop’ 10 km de week voor de marathon, die erg lekker ging, besloot ik sowieso maar te gaan starten. Sub 4 uur vond ik kansloos, Concetta keek wat naar mijn trainingen en conditie en was ervan overtuigd dat dat wel ging lukken. Nog wat tips gekregen over voeding en hoe ik de spierkrampjes tegen kan gaan tijdens de marathon.
En zo kwamen dus de bekende marathon dingetjes de laatste week. Ieder pijntje of kriebeltje dat je voelt maak je groot in je hoofd. Het zou koud zijn bij de start, maar later wel opwarmen met een zonnetje, dus wat voor kleding? In wat voor tempo ga ik weg? Enzovoort. Omdat ik tot 25 km had getraind, besloot ik dan maar om lekker te lopen tot dat punt en te genieten om daarna de pijn te pakken. Die pijn in het bos die ik in eerdere edities zo erg voelde. Het was weer prachtig, van Lee Towers bij de start, het bekende mars deuntje na de start en al het publiek bij de Erasmusbrug. Netjes elke 5 km een paar slokken drinken, netjes elke 7 km een gelletje en dit keer niet proberen een bepaalde pace te halen en maar mensen links en rechts in te halen. Na het fietspad op zuid, draai je Slinge op en daar is het zo geweldig druk met mensen, waar ook mijn zus en dochter stonden. So far so good. Tot 25 km ging het goed, terug de Erasmus over was ook weer fenomenaal met al die mensen. Het tunneltje erna doet altijd even pijn.
En toen kwam het bos! Inmiddels had ik de 30 km rennend gehaald en ging het nog steeds goed. Ik had amper verval. Dus maar van kilometer naar kilometer door en wachten tot die man met de hamer kwam. Ik heb altijd wel een afspraak met hem daar ergens… Maar hij kwam niet. Links en rechts zag ik mensen het zwaar hebben en tuurlijk had ook ik het zwaar. Mijn benen waren zwaar verkrampt, maar ik genoot in de wetenschap hoe het bij eerdere edities voelde. En dan komt daar Crooswijk. Wat een feest! Ik voelde me Gert-Jan Theunissen die in de bollentrui die de Alp d’Huez op bikkelt! Op 40 km wist ik dat ik zou finishen zonder te wandelen. En wist ik dat dit ruim binnen de 4 uur zou lukken! De bocht naar de Coolsingel is een prachtig moment. Nog 500 meter en al het publiek, opzwepende muziek. Op 100 meter voor de finish was daar mijn dochter Robin en mijn zus. Ik heb gejuicht alsof ik de winnaar was. En zo voelde ik mij ook. Een marathon volbrengen is altijd een afsluiting van een periode voor mij en dat brengt veel emoties met zich mee. Dat ik weer trots kan zijn op mijzelf!
Ik ben je dankbaar Concetta, zonder jou was ik niet eens gestart, laat staan dat ik binnen 4 uur finish!
Op naar de volgende races en volgend jaar zeker weer Rotterdam!
